Σχ. έτος 2009-10
Οι μαθητές γράφουν . . .
Λογοτεχνικό εργαστήρι
Λογοτεχνικό εργαστήρι

Λογοτεχνικό εργαστήρι Το σχολείο μας για δεύτερη χρονιά συμμετείχε στο Τοπικό Δίκτυο Σχολείων της ΔΔΕ Αν. Αττικής "ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ: οι μαθητές γράφουν" Ποίημα - Διήγημα - Θεατρικό έργο.

Υπεύθυνοι καθηγητές ήταν οι κ. Γιώργος Καψούρης και κα. Βιβή Σιδερά.

Ακολουθούν μερικά από τα έργα των μαθητών.


Ποίηση

Η Μιχοπούλου Δανάη πήρε Ειδική Διάκριση από την Παιδαγωγική Ομάδα και οι υπόλοιποι πήραν έπαινο.





Παιδικά όνειρα
Μιχοπούλου Δανάη

Όλα τα παιδιά ονειρεύονται μια μεγάλη παιδική χαρά
και όλα τα όνειρα ένα παιδικό μυαλό να ξεκουραστούν.
Παρεξηγημένη έννοια το όνειρο…
Ειδικά, όταν μπερδεύεται με την πραγματικότητα.
Καταπιέζεται και εγκλωβίζεται…
Μα πόσα όνειρα μπορούν να ξεφύγουν
από ένα σφραγισμένο δωμάτιο;
Πόσο παιδί αισθάνεσαι
καθώς προχωράς μηχανικά στο δρόμο;
Καθώς προσπερνάς τους ανθρώπους;
Καθώς αποφεύγεις την αλήθεια;
Μπορώ να διακρίνω μια θλίψη στα μάτια σου…
Μπορώ να τα φανταστώ υγρά
την ώρα που χάνεις το δρόμο
πάνω στην τσουλήθρα της ζωής σου.
Όλα τα παιδιά ονειρεύονται μια παιδική χαρά.
Φαντάσου το χαμόγελο,
αφού δε μπορείς πια να το σχηματίσεις…




Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας




Η Ζωή
Κουτεντάκη Ελευθερία

Το φως του ήλιου λαμπερό
Κι η μοναξιά σκοτάδι,
Τι να την κάνεις τη ζωή,
χωρίς ούτ' ένα χάδι;
Χωρίς ούτ' ένα πλάι σου
να ζήσεις τις στιγμές σου,
χωρίς ούτ' έναν γύρω σου
να ζεις τις συμφορές σου;
Μάταιος κόπος η ζωή,
που ζείτε όπως τύχει,
αφού θέλει νεύρο γερό
κι υπομονή για να πετύχει.
Και τι τα γράφω όλα αυτά,
σάμπως θα καταφέρω,
τη μοίρα που μου ορίστηκε,
αντί για σε, εγώ να υποφέρω;
Όχι! &εν είναι δυνατόν,
εσύ θα προσπαθήσεις,
τη μοίρα που σου έλαχε,
εσύ να την κερδίσεις·
κάνοντας πράγματα καλά
και πάνω απ' τον εαυτό σου
θα θέσεις κάθε στόχο σου,
γιατί 'ναι για καλό σου.
Τα εμπόδια θα 'ναι πολλά,
μα τα καλά άλλα τόσα,
πρόσεχε όμως μη χαθείς
μες της χλιδής τη δόξα.
Αυτά ήτανε τα λόγια μου
για σένα και ελπίζω,
όταν θα έρθει η δύσκολη στιγμή,
εγώ να σε βοηθήσω.




Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας




Απαγορευμένη αγάπη
Νικολάου Χριστίνα

Με θέλεις, σε θέλω
Το ξέρω ότι μ' αγαπάς
από τότε που ενωθήκαμε
και γίναμε ένα.
Δεν μπορώ να σε βγάλω
από τις σκέψεις μου,
από την καρδιά μου.
Το μόνο που θέλω πια
από τη ζωή μου
είναι να ξαναζήσω άλλη
μια φορά αυτή τη
μοναδική στιγμή που
τα σώματα μας
έγιναν μια καυτή
δύναμη, που πάθος
και ηδονή ξεχειλίζουν.
Το στόμα, τα χείλη σταματούν να
μιλούν και δίνουν μόνο
αμέτρητα φιλιά.
Μα απαγορευμένη αγάπη
είναι ανώφελο να ονειρεύομαι
αυτή τη στιγμή.




Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας




Κάτω από τ' αστέρια
Παλιβάκου Αγγελική, Καλέας Γιώργος

Κοιτώ τ' αστέρια και ρωτώ
σαν το δικό μου εαυτό υπάρχει
άλλος να τον βρω;
Κι εκείνα τόσο λαμπερά μου λεν:
«μικρή πολλά ζητάς»
Κι εγώ εδώ κι εκεί γυρνώ,
απάντηση μήπως και βρω.
Μα είναι δύσκολο αυτό,
ούτε έναν δε μπορώ να βρω.
Αθώο, με αγνή ψυχή
και τότε να μπορώ να πω:
«βρήκα τον άλλο μου εαυτό!»




Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας




Φωτεινός ορίζοντας
Πάλλα Βασιλική

Όταν ο ήλιος λάμπει,
πρέπει να 'μαστε χαρούμενοι,
μια νέα μέρα ξεκινά
που μπορούμε να γίνουμε
σωτήρες του κόσμου
Να βάλουμε όλη μας την τέχνη,
για να πλάσουμε απ' την αρχή
κάθε πληγωμένο δέντρο και νερό ζώο·
να δακρύσουμε για ν' αναστηθούν
οι πηγές που έχουν στερέψει·
να τραγουδήσουμε για ν' ανθίσουν
τα βασανισμένα λουλούδια και
να κελαηδήσουν τα όμορφα πουλιά.
Όλα τα δέντρα, τα ζώα,
οι πηγές, τα φυτά, τα πουλιά,
είναι πρόθυμα να ξαναγεννηθούν,
αρκεί να μεταμορφωθεί
πρώτα ο άνθρωπος.
Η καρδιά του ανθρώπου να μαλακώσει,
να γαληνέψει σαν τα νερά της θάλασσας,
να δαμαστεί όπως τ' ατίθασα άλογα,
να δείξει στοργή κι αγάπη
για τον κόσμο που τον κρατά ζωντανό.




Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας




Χωρίς τίτλο
Παπαθανασίου Αναστασία

Όταν σε βλέπω ένα ψέμα ν' αγκαλιάζεις
γιατί το πλήγωσε μια χάρτινη ζωή
που τώρα κλαίει με δάκρυα ρουμπίνια
γιατί τσαλάκωσαν τα λόγια που 'χε πει.
Τότε θυμώνω.
Δε θα κλάψω κι ας το θέλω αληθινά
γιατί είμαι η μόνη μου αλήθεια
κι αυτά τα δάκρυα τα δικά μου, τα υγρά
δε θα αναμείξω με δυο άψυχα ρουμπίνια.
Κι όταν τα δόντια μου θα σφίξουν απ' την πίκρα
τότε τον πόνο μου γλυκά θα ψιθυρίσω
γιατί αν η φλόγα μου είναι μόνο μια σπίθα
τότε μονάχη μου εγώ θα την κρατήσω.
Δε θα αφήσω πια κανέναν να τη νιώσει
γιατί μέσα μου θα καίει ζωντανή
κι όσους με πλήγωσαν-τους ψεύτες-θα τους λιώσει
αυτούς που είχαν μια καρδιά από κερί.
Κι αν επιμένεις τα μαλλιά μου να χτενίζεις
τότε λυπάμαι αλλά δεν έχω αντοχή
γιατί η χτένα σου είναι γυάλινη και σπάει
και τα θραύσματα πληγώνουν το κορμί.
Κι όμως για σένα στο Θεό μου θα ελπίζω
πως κάποια μέρα την αλήθεια σου θα βρεις
και τις ψυχής αυτές που κάνεις, τις σπατάλες
θα τις σκορπίσεις σαν τις στάλες της βροχής




Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας




Ρουτίνα
Σαματάς Παναγιώτης

Η νύχτα φεύγει, τα φώτα σβήνουν
δρόμοι άδειοι, μ' ανθρώπους γεμίζουν ...
΄Ανθρωποι πανικόβλητοι τρέχουν και φωνάζουν
κατάματα τον άλλο ποτέ δεν κοιτάζουν
Υπάρχουν, πιστεύουν, ελπίζουν
χρόνο για το παραμικρό δεν χαραμίζουν
προσπαθούν με ζήλο να επιβιώσουν
τρώνε ξύλο όταν παλαβώσουν...
Τρώνε, κοιμούνται, παίζουν
οι ψυχές τους στο φόβο τρεμοπαίζουν
ερωτεύονται δίχως συναίσθηση
ζουν σε μια ψευδαίσθηση
Κοιτούνε τ' άστρα κι εύχονται
να μεγαλώσουν σκέφτονται
να γίνουν ανεξάρτητοι, μα μόνοι ...
...της ζωής οι τροχονόμοι!!!




Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας




Θα 'μαι εκεί
Τουρίκη Εβίνα

Θα 'μαι εκεί,
εκεί που ο πόνος θα δημιουργηθεί
στης καρδιάς τη σχισμή·
εκεί που η αγάπη θα ανακουφισθεί,
εκεί που ο ήλιος θα γιάνει την πληγή,
θα 'μαι εκεί.
Εκεί που ο ήλιος θα προχωρεί
σα φως κυνηγημένο,
σαν παιδί ανέμελο,
στους πέντε δρόμους της μοναξιάς,
θα 'μαι εκεί.
Εκεί που δεν θα υπάρξει στοργή
στην αγκαλιά σου τη μικρή,
στην κουρασμένη ματιά,
στην απελπισμένη μιλιά,
θα 'μαι εκεί.
Εκεί που η θλίψη θα γεννηθεί,
που το δάκρυ θα κυλήσει
και μια ελπίδα θα ξυπνήσει,·
μια καινούργια μέρα θα ανθίσει
θα 'μαι εκεί.
Εκεί που το σκοτάδι θα φτάσει,
που γιατρειά δεν θα υπάρξει,
που η μέρα θα χάσει
τη χαρά και τη δράση
θα 'μαι εκεί.




Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας




Ζωή στα τρένα
Τσουλούφια ΄Αννα

Κατάφερες τάχα να τα μετρήσεις όλα!
Μα όσο και να κοιτάς,
αυτά περνάνε και ούτε και ρωτάνε.
Πόσα βαγόνια άφησες να περνάνε,
απλός θεατής, ούτε που σε ακουμπάνε.
Σε πόσα είσαι μέσα καθισμένος
Και σε πόσα τρέχεις πάνω-κάτω τρελαμένος.
΄Αδεια ξεκινούν, γεμάτα κόσμο,
Ξαπλωμένες ζωές, άνθρωποι κενοί.
Παρανοϊκά μυαλά, ακατανόητες σκέψεις.
Ζεστά χαμόγελα, φωτεινά πρόσωπα.
Σε ποιο βαγόνι γυρνάς πάλι;
Πόνεσες! Άλλαξες βαγόνι,
άφησες πίσω σου ματιές,
μάτια διάπλατα ανοιγμένα
που αρνούνται να δουν το μέλλον.
Μέθυσες, πολλή ζωή στα πνευμόνια σου,
ρυάκι που μόνο αγάπη μαρτυρά.
Πώς τάχα τα μέτρησες όλα;
Αφού δεν έχεις απ' έξω σταθεί!




Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας







[Κεντρική Σελίδα] [ Προγράμματα]

© 2ο Γενικό Λύκειο Γέρακα 2010