Το σχολείο μας εντάχθηκε στο Τοπικό Δίκτυο Σχολείων της ΔΔΕ Αν. Αττικής
"ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ: οι μαθητές γράφουν"
Ποίημα - Διήγημα - Θεατρικό έργο.
Σκοπός του δικτύου είναι η ενθάρρυνση και εμψύχωση των μαθητών να γράψουν ποιήματα, διηγήματα ή θεατρικά έργα.
Επιμέρους στόχοι είναι:
- Η δραστική επαφή του εφήβου με τη Λογοτεχνία και τη Γλώσσα
- Η ανάπτυξη ιδιαίτερων δεξιοτήτων στη γραφή μέσα από τις δοκιμές της συγγραφής
- Η ανακάλυψη καινούριων δρόμων έκφρασης και επικοινωνίας
- Η ικανοποίηση και το ευεργετικό αίσθημα της αυτοπραγμάτωσης ύστερα από την ολοκλήρωση μιας προσωπικής προσπάθειας και την προβολή των αποτελεσμάτων της
Υπεύθυνοι καθηγητές είναι οι κ. Γιώργος Καψούρης και κ. Βιβή Σιδερά.
Είναι εκείνη η λέξη που μου είπες
μα δεν την ξέχασα ποτέ,
είναι εκείνη η αδιαφορία που μου έδειξες
μα δεν την ξέχασα ποτέ,
είναι εκείνο το βλέμμα χιλιάδες μαχαίρια
το στόχο τους ψάχνουν να βρουν,
είναι εκείνο το μονοπάτι που περπατώ
όμως δεν είναι δα και τόσο μικρό
χωρεί εμένα και εσένα και αυτόν που
με βλέπει στα μάτια και μπορεί να με δει.
Δεν είσαι συ το λάθος,
δεν είσαι λουλούδι που το καίει το χιόνι.
Μα είσαι εκείνο που από τις στάχτες του σαν καίει
Μπορεί!
Και το όνειρο να γενεί.
Σαν το κύμα
Τσουλούφια Άννα
Άκου φίλε μου,
άκου το κύμα πως πονά το βράχο.
Άκου πως του λέει να κοπάσει
φοβάται φίλε μου
φοβάται, όχι γι' αυτό, αλλά μήπως το πονέσει.
Δες φίλε μου
άνοιξε τα μάτια σου και δες
δεν είναι όλα όπως τα θες
δεν είναι όλα όπως φαίνονται
και όμως οι άνθρωποι μπορούν και δένονται.
Άκου φίλε μου τι θα σου πω,
μπορώ και εγώ να σε αγαπώ.
Και ας είμαι κάτι διαφορετικό
δες και πάλι εκείνο το χορό
κάνε αν θες το πρώτο βήμα
νοιάσου για τον ξένο όπως το κύμα.
Διαφορετικό
Μουστακάκη Σοφία
Χρώμα, έθνος και φυλή
σε μια ομάδα όλοι μαζί
χωρίς προκαταλήψεις, με ψυχή
θα πατάξουμε τη διάκριση και τη φυγή
Δεν υπάρχει το κακό μέσα στη λέξη "μαζικό"
ίσως να είναι το διαφορετικό αυτό που μοιάζει μαγικό
τι κι αν νοιώθουμε χοντροί, άσχημοι ή και μικροί
χάνονται όλα στη στιγμή...
Γνωρίζουμε πως το κάλος μέσα στη ζωή
υπάρχει και θα έρθει να μας βρει
για να μας φωνάξει πως είμαστε απίστευτα ξεχωριστοί
Ασία, Ευρώπη, Αμερική, Αφρική και Ανταρκτική
χώρες μεγάλες και μικρές σαν τη ζωή
τελικά δε διαφέρουν και πολύ
αφού όλες μαζί απαρτίζουνε τη γη
Κίτρινος ,μαύρος ,άσπρος
όρος που μοιάζει άδειος
σκέψου τον άνθρωπο σε στάση προσευχής
ν΄ αγναντεύει την αλήθεια της εποχής...
Σαν ανάσες , σαν πνοές...
Τουρίκη Ιακωβίνα
Διαφορετικότητα θα πει
Δύο άνθρωποι σαν κι' αυτή
Όμοιοι και πλήρως ταιριαστοί
Χρώμα, θρησκεία, ηλικία
Όλα αποτελούν την ίδια τη ζωή
Διαφορετικότητα όπως αυτή
Σε άκαρπες απόψεις οδηγεί
Χίλιοι δύο ξένοι από άλλη φυλή
Όπου μία δέσμευση υπάρχει εκεί
Μα το δικαίωμα στη ζωή δεν αρκεί
Αυτοί όπως και εγώ
Σα μια σταγόνα από νερό
Κατρακυλούν όπως αυτή και ο ποταμός
Για να απαντήσουν της ζωής το γιατί και το πώς
Καθώς δεν υπάρχει αυγή και φως
Ενώ ο ήλιος ανατέλλει
Ο κόσμος ανοίγοντας τα μάτια, ξυπνά
Αντικρίζοντας τη φύση
Που τη διαφορετικότητα γεννά
Δημιουργώντας μια ψευδαίσθηση ξανά
Αντιλήψεις και απόψεις καθώς και επιλογές
Και της διαφορετικής μας ζωής οι στιγμές
Μοιράζονται σα γόμες και δραχμές
Όπως εσύ, εγώ και όλες οι γενιές
Σαν ανάσες, σαν πνοές...
Δυο, τρεις φίλοι
Απ' την άλλη άκρη της γης
Πέντε λέξεις, πέντε φράσεις
Αντλούν μία ένωση ψυχική
Που κανείς δεν μπορεί να δει
Διαφορετικότητα κανείς δεν ξέρει τι θα πει
Αν είσαι εδώ ή εκεί
Γιατί ο καθένας οδηγεί
Ό,τι αντέχει, ό,τι μπορεί
Χωρίς να μπορεί να το εξηγεί
Φίλοι ή εχθροί
Άγνωστοι ή γνωστοί
Ξεχωριστοί ή μη
Μεγάλοι ή μικροί
Όλοι έχουν μια ψυχή
Νέοι και παιδιά
Ανοιχτείτε ξανά
Της καρδιάς σας τα άσπρα νερά
Δείξτε μια φορά
Όπου πάει, όπου περνά...
Εξερευνώντας την διαφορετικότητα
Αντωνόπουλος Αλέξανδρος
Γελάς και ζεις, αγάπη νιώθεις, όνειρα να δεις, ζωής αποχρώσεις
Κλαις, φωνάζεις, με τον Θεό τα βάζεις
Μα πάντα τους άλλους κοιτάζεις, σημάδια χαράζεις
Ο χρόνος είναι λίγος, οι διαχωρισμοί θλιβεροί
Ο φόβος σαν ρίγος, οι καιροί ζοφεροί
Πονάει λιγότερο όταν ήμαστε μαζί
Μήπως είναι μάταιο να πολεμάμε
Χωρίς να ξέρουμε πού πάμε;
Βουνά, ποτάμια, η φωνή Του καθάρια
Κανείς δεν υπάρχει χωρίς λόγο, τίποτα χωρίς αιτία
Σταμάτα και διώξε πια την ίδια φοβία
Θες να είσαι διαφορετικός, όμως ενοχλήσαι όταν κάποιος
Είναι αυθεντικός
Όταν νυχτώσει κανείς δεν θα σε σώσει
Στο μυαλό θα πλανάται μια παλιά αμαρτία
Πάντοτε η ίδια κακία
Οι άνθρωποι δεν είναι τέλειοι, κάνουν λάθη που μετανιώνουν
Πάθη που πληρώνουν
Μα η αληθινή μετάνοια είναι να αλλάζουν
Πριν του θανάτου η παράνοια τους κάνει αλτρουιστές να μοιάζουν
Κάποια πράγματα μένουν πάντα ίδια
Η ζωή δεν είναι όπως στα παραμύθια
Το διαφορετικό είναι το ωραίο, αν και οι στιγμές το δείχνουν μοιραίο
Ο ρατσισμός είναι σαν την φτώχεια
Δεν μπορείς να αποφύγεις του φθινοπώρου τα πρωτοβρόχια
Αναζήτησε την διαφορετικότητα
Ζήσε την αδελφικότητα
Και τότε ευκολότερα θα αγαπήσεις
Το διαφορετικό θα επιθυμήσεις
Σώπασε
Παπαδάτου Έλενα
Σώπασε κι άκου μια στιγμή.
Με φλυαρίες μη γεμίζεις τη σιωπή.
Νιώσε τον πόνο, την πείνα, το ψέμα.
Λουτρό από αίμα που ξεπλένει αμαρτίες.
Φριχτές οι συγκυρίες.
Φωνές βουβές ουρλιάζουν για αγάπη.
Λες και ξέρουν τι σημαίνει.
Λες και τη γεύτηκαν ποτέ.
Λες κι ενδιαφέρθηκε κανείς να τους τη δώσει.
Αντί γι' αυτό σε αμαρτίες τις έχει αναλώσει.
Μικρά παιδιά διψούν για δόξα και χρήματα...
Γονέων αμαρτήματα!
Κάποιοι προσπαθούν να με πείσουν ότι είμαι καλύτερη από άλλους
Που δεν είναι ίδιοι με μένα.
Πως τα όνειρά τους είναι κλεμμένα.
Ανόσιο ψέμα!
Μα πρέπει να πειστώ. Ίσως έτσι δεν τρελαθώ.
Αλλά στον βούρκο του τίποτα νωχελικά θα αφεθώ.
Κι εκεί θα ξεχαστώ.
Γι' αυτό σώπασε. πρέπει να μάθω πως να πάψω να είμαι εγώ!
Χωρίς τίτλο
Παπαδάτου Έλενα
Απόκρυφη σιωπή αντιλαλά στα τύμπανα.
Μα τα τύμπανα των εχθρών ακόμη να κοπάσουν.
Θαρρούν πως με τη βία κάτι θα αλλάξουν.
Μα δεν τους είπανε καλά.
Άνθρωπος είναι ψυχή.
Καταφύγιό του η οιμωγή.
Στα μονοπάτια του μυαλού ταξιδεύει.
Προς το απρόσμενο οδεύει
Κι αξίες ανατρέπει.
Δεν θα χαθεί, δεν θα δειλιάσει.
Σκέψεις ένα σωρό που πρέπει να βάλει σε τάξη.
Κάποτε ελπίζει, όλα θα είναι εντάξει.
Χωρίς δεσμά, σε άλλες χώρες θα έχει πετάξει.
Ελπίζω σημαίνει πιστεύω,
Σημαίνει θέλω, σημαίνει μπορώ.
Για τους άλλους αδιαφορώ
Και στο δικό μου χωροχρόνο θα κλειστώ.
Τι κι αν οι εχθροί ρίχνουν τα τείχη;
Σα να μην έγινε ποτέ,
Περήφανα αητέ μου βάδιζε.
Δίχως έννοιες και συμβάδιζε
με την πίστη.
Αυτή μόνο σου έχει μείνει
Άγρυπνος φρουρός των πεπραγμένων.
Αδιαφορώντας για την αλήθεια των δεδομένων.
Νοστάλγησε το μέλλον κι οραματίσου το παρόν,
Εσύ είσαι αυτός που θα αποφασίσει
Ποιος θα γίνει εξελθών...
Τίποτε Άλλο
Χατζηχριστοδούλου Ιωάννα
Ο ήλιος πέφτει πάνω στα ροδοπέταλα,
Η μέρα χαμογελάει στην αύρα της φύσης…
Κι όμως τα δάκρυα δεν αποχωρίζονται το λουλούδι…
Δάκρυα βροχής ,δάκρυα θύελλας, δάκρυα ανθρώπων…
Ο ήλιος πέφτει πάνω σε πρόσωπα,
Σ 'όλα δεν κάνει διακρίσεις…
Κι η μοίρα πλέκει ένα αγκαθωτό στεφάνι για κάθε παιδί…
Για κάθε παιδί που δεν παίζει…Για κάθε παιδί που δεν αισθάνεται…
Που δεν ζει…
Ο ήλιος χάθηκε…
Τι θα πει άραγε, δεν είμαι εσύ, δεν είσαι εγώ;…
Υπάρχει διαφορά;…
Το παιδί σπαράζει τ' ακούς…
Κι είσαι εσύ το παιδί που τόσα χρόνια έμαθες να μην αποδέχεσαι, να διαχωρίζεις ,να πληγώνεις …
Η αδικία του κόσμου στα δυο δακρύβρεχτα μάτια σου…
Να χαμογελάσεις μπορεί, αλλά μην λησμονείς…
Ο άνθρωπος γεννήθηκε άνθρωπος, τίποτε λιγότερο τίποτε περισσότερο,
Τίποτε άλλο….
Σχ. έτος 2008-09
Το σχολείο μας εντάχθηκε στο Τοπικό Δίκτυο Σχολείων της ΔΔΕ Αν. Αττικής
"ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ: οι μαθητές γράφουν"
Ποίημα - Διήγημα - Θεατρικό έργο.
