Την Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2022 στην αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου μας τιμήθηκε η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Την επιμέλεια της γιορτής είχαν οι καθηγήτριες κ. Τσιαπράζη Μαρία και κ. Ίσκου Αρχοντούλα.
Το χρονικό της εξέγερσης αφηγήθηκαν οι Σπύρος Θ. και Στέλιος Θ. της Α τάξης.
Η 'Αννα Κ. διάβασε το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου "Γλυκέ μου εσύ δεν χάθηκες"
Γιε μου ποια μοίρα στο 'γραφε, ωιμέ
και ποια μου το' χε γράψει.
Τέτοιον καημό τέτοια φωτιά, καημέ
στα στήθια μου ν' ανάψει.
Γλυκέ μου εσύ δε χάθηκες, ωιμέ,
μέσα στις φλέβες μου είσαι.
Γιε μου, στις φλέβες ολουνών
καημέ έμπα βαθιά και ζήσε.
Η Κατερίνα Λ. διάβασε το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου "Το αγόρι και η πόρτα"
Εκεί που έπεσε
είναι μια κόκκινη λίμνη,
ένα κόκκινο δέντρο,
ένα κόκκινο πουλί.
Σηκώθηκε όρθια
η πεσμένη καγκελόπορτα -
χιλιάδες άλογα.
Λαός καβαλίκεψε.
Κομνηνέ! - φωνάξαμε.
Γύρισε και μας κοίταξε
δε φορούσε επίδεσμο
ούτε στεφάνι.
'Ασπρα άλογα, κόκκινα άλογα
και μαύρα, πιο μαύρα -
καλπασμός, - η ιστορία
Να προφτάσουμε.
Η Μυρτώ Ε. απήγγειλε το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη "Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος"
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δε θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
κάθε χειρονομία σου σαν να γκρεμίζεις την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στην νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ'τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν' αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ' απαρνηθείς την λάμπα σου και το ψωμί σου
θ' απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις και ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν' ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς εν' άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ' το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
να την ακούς να λεει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ' αποχαιρετήσεις όλ' αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ' άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ' το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου
θα συνεχίζεις το δρόμο σου πάνω στη γη.
Κι όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο
απ' τ' άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν' ασπρίζουν τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
αφού όλο και νέοι αγώνες θ' αρχίζουμε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό γράμμα στη μάνα σου
θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ' αρχικά του ονόματός σου και μια λέξη: Ειρήνη
σα νάγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ' ολάκερο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ' την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν' ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Η Σωτηρία Κ. διάβασε το ποίημα της Λένας Παππά "Στους σκοτωμένους σπουδαστές του Νοεμβρίου"
Μάτια κλειδωμένα, χέρια παγωμένα
κείτεται
-δεκαοχτώ χρονώ ήτανε δεν ήτανε-
για να έχω εγώ πουλιά - φτερά στα χέρια μου,
και συ το σπιτάκι σου,
μια γλάστρα με βασιλικό στο πεζουλάκι
και τα παιδιά μας ξένοιαστα να χτίζουνε το μέλλον.
Η μάνα του τον περιμένει και δεν έρχεται,
η άνοιξη του παίζει και δεν τήνε ξέρει πια.
Στις φλέβες του αίμα σταματημένο και πικρό,
γυαλί σπασμένο ο κόσμος, σωριασμένο πάνω του.
Για να έχω εγώ τον άσπρο μου ύπνο
και συ γαρίφαλο χαμόγελο στο στόμα σου,
για να 'χουν τα παιδιά μας το δικό τους ήλιο.
Η εκδήλωση έκλεισε με προκλητήριο νεκρών και τον εθνικό ύμνο.
Ακούστηκαν τα τραγούδια :
Το ακορντεόν
Ο δρόμος
Μη με ρωτάς
Imagine
από τις μαθήτριες Μυρτώ Ε., Θωμαή Λ. και Κατερίνα Λ.
με συνοδία ηλεκτρικής κιθάρας, σαξόφωνου και αρμονίου που έπαιξαν οι :
Λάζαρος Ζ., Νίκος Κ. και Σωτηρία Κ.
Συμμετείχαν επίσης η Βάλια Κ., Κωνσταντίνος Κ., Πολύκαρπος Λ και Νίκος Θ.
ενώ την τεχνική υποστήριξη είχε ο κ. Β. Αναστόπουλος.
Δείτε επίσης :
Μήνυμα της Υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων Νίκης Κεραμέως για την 49η επέτειο του Πολυτεχνείου
Μήνυμα της Υφυπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων, Ζέττας Μ. Μακρή, για την επέτειο του Πολυτεχνείου
Ανακοίνωση της ΟΛΜΕ για την επέτειο του Πολυτεχνείου
