Την Παρασκευή 10 Μαΐου 2019 πραγματοποιήθηκε η απονομή των βραβείων
για τον τον 7ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Εφηβικού Διηγήματος και Ποίησης «Γρηγόρης Πεντζίκης»
σε ειδική εκδήλωση στο Μουσικό Σχολείο της Δράμας.
Ο διαγωνισμός διοργανώθηκε από τη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Π.Ε. Δράμας και τον
ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ «eκπ@ιδευτικός κύκλος»
με την έγκριση του Υπουργείου Παιδείας.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση των διοργανωτών :
Στο φετινό διαγωνισμό λάβαμε εξακόσια πενήντα (650) συνολικά κείμενα,
από όλη σχεδόν τη χώρα, καθώς και από ελληνόφωνα σχολεία του εξωτερικού έως
και το μακρινό Κονγκό και είχαμε έτσι τη χαρά, αλλά και τη μοναδική εμπειρία, να
ανταμώσουμε με τις σκέψεις και τα όνειρα των μαθητών και μαθητριών, με όσα τους
πληγώνουν κι’ όσα τους γεμίζουν ελπίδα, τις προσδοκίες τους για το μέλλον και τη
φλόγα τους για τη ζωή.
Στην κατηγορία "Ποίηση - Επίπεδο Λυκείου" το 1ο βραβείο πήρε η μαθήτρια του σχολείου μας
Χαρά Λύτρα (ψευδώνυμο: Ηρωίδα Ιάμβου) για το ποίημα «Δαχτυλιές στον αέρα».
ΔΑΧΤΥΛΙΕΣ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ
Κοίτα έξω τα φαντάσματαΠως μαζευτήκαν και πλημμύρισαν το δρόμο
Και μόνο άσκοπα γλιστράνε γύρω γύρω ανάξια ερπετά
..................
Τ' άνευρα τούτα πλάσματα από πρωίας ωρύονται φριχτά
Η πυξίδα σημαδεύει μόνο μιαν άφευκτη Δύση.
Ένα χλωμό χέρι παλεύει ν’ αγγίξει το φως-
-το φως που ξοφλημένο, έρμαιο της καταδίκης σιγοσβήνει, το καταπίνει η σκιά
Ίσως πάλι πυξίδα να μην υπάρχει.
Γι' αυτό παραπατάνε, καίνε τα σαθρά κορμιά χάμω μες τις κατακόμβες
Αποζητάνε, κλαίγοντας τώρα απαλά, φλόγα άλικη απ’ τις στάχτες
Τις στάχτες των ονείρων τους
..................
Μα είναι πράγματι τα νεκρωμένα όνειρα δαχτυλιές στον αέρα
Ίχνος λάμψης δεν αφήνουν στο νυχτωμένο ουρανό
Σα τ' αγύριστα καράβια, που μάταια ταξίδεψαν, χάνονται στους εαρινούς ορίζοντες …
Σα κόκκοι άμμου, καβαλούν τον άνεμο και αρμενίζουν μακριά, …δεν γυρνούν ποτέ.
Και τρέμουν τα φαντάσματα.
Μα πριν χαθεί ολότελα ο άνεμος, φυσά ανεπαίσθητα μια αύρα ζωντανή
Γεννά μια σπίθα πενιχρή σα μετρημένη ν’ ανάψει πάλι τη φωτιά
..................
Κοίτα έξω τα φαντάσματα
ορθώνονται ξανά αγάλι αγάλι μπρος τις φωτισμένες πύλες, πνοή βαθιά
τα πόδια τους ατσάλινα - ριζώνουν και πατούν γερά στη γη
τα χέρια τους τραχιά - αφήνουν δαχτυλιές στο χώμα
κι ανθούνε κρίνα….
..................
Όμως, αλήθεια - κι εσύ θα το’ νιωσες -
Τα φαντάσματα δεν γεννιούνται από τις στάχτες.
Μοναχά απ' τις σβησμένες φλόγες.
